Jaka jest przyszłość młodych w Strzegomiu?

Bardzo ciężko jest tak po prostu po ponad dwudziestu latach wyjechać ze swojego miasta, gdzie znajomy jest każdy kąt, kazdy człowiek, wszystkie domy i ulice, a nawet wszystkie psy.

Urodziłam się tu i wychowałam, spędziłam tutaj dzieciństwo i właśnie tu wkraczałam w dorosłe życie. Po skończeniu liceum przy ulicy Krótkiej zarejestrowałam się w Urzędzie Pracy jako bezrobotna i z całą pewnościa do dziś byłabym na liście osób poszukujących pracy, gdybym tam zostala. Teraz przyjeżdżam w odwiedziny do rodziny i chociaż minęło ponad siedem lat, sytuacja w Strzegomiu nie ulegla poprawie.

Młodzi ludzie nie mają gdzie się podziać, snują się po ulicach, czesto podpici, zaczepiają przechodniów, biją się między sobą albo demolują wszystko, co tylko im się uda. Mnóstwo jest tam bezrobotnych bez prawa do zasiłku. Jedyna nadzieja w zakładach kamieniarskich, ale to też nie zawsze się sprawdza. W sezonie prywaciarze zatrudniają pracowników, często nielegalnie, ale po sezonie wiekszość zakładow jest zamknięta, a ludzie dalej bez środków do życia.

Często zdarza się też, że mężczyźni ciężko pracują, a jak przychodzi dzień wypłaty, to też różnie bywa. Nie zawsze dostają wszystkie należne pieniądze, a czasem nie dostają ich wcale. Taka jest smutna strzegomska rzeczywistość. Z zasiłków, jakie oferuje opieka społeczna, za żadne skarby nie da się przeżyc, tak więc błędne koło się zamyka, szerzy się patologia, alkoholizm, rozboje, kradzieże.

Niektórzy ludzie po prostu się poddają, a nieliczni, którym ktoś z zewnatrz pomoże, uciekają w poszukiwaniu lepszego życia.

Czy tak już bedzie zawsze? Czasami jak wracam i rozglądam sie dookoła, to wstyd mi, że moje rodzinne miasto, które naprawdę kocham całkiem schodzi na psy. Zastanawiam się tylko, czyja to jest wina? Czy mieszkanców, którzy bez żadnych perspektyw żyją z dnia na dzień? Z całą pewnoscią, ale chyba nie tylko, a to już zostawiam bez komentarza.